اشعار

دلـدار زهـرا راحت جـانـم تو هـسـتی            تنـهـا دلیل اینکه می خـوانـم تو هستی

 آنروزهایی که کسی دور و برم نیست            آقا خــدا را شکــر، می دانم تو هستی

از دامـن چـرک گـنـاهـانـی که کـردم            آنکس که می گیرد به دامانم تو هستی

هر هـیأتی رفتم به خود گـفتم که لابـد            شـایـد میان روضـه مهمانم تو هستی

هر بار بغـض گـریـه هـایم می شکـافـد            در قـطره های سـرخ بارانم تو هستی

با حال خـوش یکآبار قـرآن باز کردم            دیــدم هــمـه آیـات قـرآنـم تو هـسـتـی

بی تـو کی از دیـن خـدا بو بـرده بـودم            سـر مـنـشـأ اینکه مـسـلـمانم تو هستی

درد مــرا فـنّ اطـبّـا کــارگـر نـیـسـت            داروی این قـلب پـریـشـانـم تو هستی

دل را گــرفــتـار دوایـت کــردم آقـــا            در کـربـلا خـیـلـی صدایت کـردم آقـا

شوق عراق و شور حجاز است در دلم           جامه دران و سوز و گداز است در دلم

پل می زنم به خویش مگـو از کدام راه           راهـی که رو به آینه باز است در دلــم

قد قامت الصلاة من از جای دیگر است           قــد قـــامت کــدام نــماز است در دلــم

شب را چـــراغ گـم شدن روز کـرده ام           ذکــرت چراغ راز و نیاز است در دلم

تشبیه نارساست، حقیقت کــلام تــوست           ابــهــام و استعاره ، مجاز است در دلم

مجموعه ی نــیــاز تویی ای نمـاز ناب           دیـگــر چه حاجتی به نیاز است در دلم

یــاس کـبــود پیش تو خـار است فاطمه

نامت گــل  هـمـیــشه بهار است فاطمه

شب را خـدا ز شـرم نـگــاه تــو آفـريـد           خـورشـيد را ز شـعـله ی آه  تو آفـريـد

شمـسي تر از نگاه تو منـظـومه اي نبود           صـد كهـكـشان ز ابـر نـگـاه تـو آفـريـد

آه اي شهـيده ای كه شهـادت سپاه توست           جـان را خـدا شـهـيــد سـپـاه تـو آفـريـد

هر جا كه نور بود به گرد تو چـرخ زد           مـا را چـو گـرد بـر سر راه تـو آفـريـد

اي پشتـوانۀ دو جـهـان، عـشـق را خـدا           با جـلـوه و جـلالت و جـاه تـو آفــريــد

تـقـواي محض، صمت خالص، گـل خدا   

آخـر چگـونه شـعـر كنـم قـصه تـو را؟

تو آمـدي و زن به جـمـال خـدا رسـيــد           انسـان دردمـنـد به درك دعـــا رســيــد

تو آمـدي و مـهــر و وفـا آفـريــده شــد           تـو آمدي و نـوبت عـشق و حـيـا رسـيد

هاجر هرآن چه هروله كرد از پی تو كرد           آخر به حاجت تو به سـعي صـفـا رسيد

احمد اگر به عرش خدا رفت، با تو رفت           مـولا اگـر رسيد به حـق با شـمـا رسيد

داغ پـدر، سكـوت عـلي، غــربت حسن           شعري شد وبه حـنجـره ی كربلا رسيد

در تـل زيـنـبـيه غـروبــت طلـوع كـرد           با داغ تــو قـيــامـت زيـنـب فـرا رسـيد

با محـتـشم به ساحل عمـان رسيد اشـك           داغ تـو بـود بـار امــانـت به مـا رسيـد

تـسبـيح توست رشتـۀ تـعـقـيب واجـبات

قـد قـامت الصلاتي و حي علي الصلاه

بی فــاطـمـه قـیـــامت انـســان نبود نیز           عـهـد الست و معني پيــمــان نبود نیـز

چونان تو زن نديد جهان تا كه بود و هست           چونان تو مرد در همه دوران نبود نیز

مولا اگر نـبود جهان جـلــوه ای نداشت           "راز رشـیــد" سـورۀ قـــرآن نـبود نیز

گــر زنــده بــود بــعــد تو پيغـمبر خـدا           قــبـر تو مثل مهر تو پـنـهــان نبود نیز

زهــرا اگــر نبود، زمين بي بـهـار بود           در آسـمـان شکــوفـۀ  بــاران نبـود نیز

ای برق ذوالفـقار عـلی؛ هیچ خـطبه ای           مانند خـطـبــه های تو بـران نــبـود نیز

حــيــدر اگــر نــبـود و محـمد اگر نبود           وجد و وجود و جوشش  وجدان نبود نیز

ايمان نبود و عـشق نبـود و شرف نبود

خورشيد سر بـريدۀ صحراي طف نبود

نـام تـو با عــلـي و محـمـد قـريـنه است           هر جا كه عطر نام تو باشد مدينه است

دستاس كيست چرخ جهان؟ اين غريب كيست           این دست های کیست که لبریز پینه است؟

آیینه ای که عطـر بهشت مــدیــنــه بود           نــامش هنـوز شـعـلۀ سینای سینه است

ای وسعت بهشت، جهان بی تو دوزخ است           دنـيـا چـقـدر مزرعۀ كفـر و كـينه است

این گونه گنج درصدف هرخزانه نیست           گنجي ست در خزانه اگر اين خزينه است

دريا علي ست گــوهـر يكدانه اش تویی           در مـوج حادثــات، حسينت سفينه است

با هر حماسه داغ پــــدر را سرشته ای

هــجــده كتاب درد عــلـي را نوشته اي

زیبایی مدیـنــه به غیر از بـتــول نيست           بی مـهــر او نماز دو عـالم قبول نيست

می پــرسم از شما که رســولان غیرتید           زهرا مگر خلاصۀ جان رسول نيست؟

گــيــرم ولايت عــلــي از يــاد بـرده ايد           آيـا غـديـر و دست محـمد قبول نيست؟

آخر اصول عشق مگر چيست جز ولا؟           آيا مـگـر حــديث ولا از اصول نيست؟

مهرعلي ست روزي هر روزمهر و ماه           وقــتی چراغ، فاطمه باشد، افول نيست

جــبـریـل را به مـرقـد مـولای عاشـقان           بی رخصتش هر آينه، اذن دخول نيست

الله اكــبــــر از تــو كــه الله اكـــبـــري

اي مـادر پــدر كه پــدر را تـو مـادري

زهـراتـرین شـکـوفـۀ گـلـخـانـۀ رسـول           بــا نــام تو مــدیـنه مــدینه ست یا بتول

ای  مــردمــی که زائــر راز مــدینه اید           آه اي مـجــاوران حـرم حــج تان قـبول

ايـنـجــا كــنـار حـجـرۀ پـيـغـمـبـر خــدا           آئـينه خانــه ای ست پُـر از تابش اصول

آئينه اي كه مــاه درآن مـي كــشــد نـفس           آئينه ای كه مـهــر درآن مي كند حـلـول

دربین مـاه های خـدا چون تو ماه نیست           ای بین فـصل های خـدا بهترين فصول

اينجا نــمــاز خانۀ مـولا و فـاطـمه ست           اينجاست خانـۀ عـلــي و خـانۀ رســول

زهــرا شــدی که نام عـلی را عـلم کنی

پنهان شدی که هر دو جهان را حرم کنی

يك عمربود با غم و غربت قرین عـلـی           آن قصۀ حسين و حسن بود و اين علی

وقـتی ابــوتـراب شدی خـاک پــاک شد           تـا زد به خاک بـنــدگی او جبين عــلی

درخـانــقــاه نـوري و در كعبه چلچراغ           بــر خاتم رســول رسولان نگين عــلی

آيـيـنـه اي بــرابــر انــسـان و كـائـنــات           آئـيــن عـشـق و آيـنــۀ راسـتـين عــلـي

شمشيرحق كه چرخ زنان است و خطبه خوان           دست خــداست بر شده از آستين عــلی

زهرا نداشت بعد پـدر جز عــلـی كسی           احمد نداشت جز تو کسی همنشين، علی!

انــدوه بــی شــمـار مــرا ديــده ای، بـيا           انـسـان روزگار مرا هــم بـبـیـن،عـلی!

دنـیـا چــقــدر تـشـنـۀ نـام  زلال توست

هر مـاه، ماه آینه هر سـال سـال توست

شب گــريــه های غـربت مـادر تمام شد           زینب به گریه گـفـت که دیگر تمام شد

امشب اذان گـریـه بـگــويـد بگـو، بلال           سـلـمان بــه آه گـفـت؛ ابـوذر تـمـام شد

طفلان تـشـنه هـروله در اشک می کنند           ایـــام تـشـنــه کامی مـــادر تــمـام شــد

آن شب حسن شکست که آرام تر! حسین           چـشـم حسیــن گـفت: بـرادر! تـمـام شد

زایـنـده است چـشـمــۀ زهـرایی رسول           بــاور مــكن که سورۀ کــوثـر تمام شد

باور مكن كه فاطمه از دست رفته است           بــاور مکـن حماسۀ حــیــدر تمام شد؟

زهــرا (س) اگــرنبــود حدیث کسا نبود

زینب (س) نـبود و واقـعـۀ کـربلا نـبود

شب آمــده ست گريــه كنان بر مزار تو           دریـــا شکـسـت مـوج زنان در کنارتو

بعد ازتو چله چله علي خطبه خواند و سوخت           چــرخـيـد ذوالفقار عــلـی در مــدار تو

زينب كجاست؟ همسفر خطبه های خون           دنــيــا چــه كــرد بعـد تو با يـادگار تو

بـــاران نـيــزه، نعـش غــريـبانـۀ حـسن           آن روزگـار زيـنـب و اين روزگـار تو

گــل داد روي نـيـزه، سـرِ تـشنـۀ حسين           تــا شــام و كـوفــه رفت دل داغدار تو

تو ســوگوار زينب و زينب غريب شام           تو سـوگـوار زينب و او سـوگــوار تـو

بعد از تـو سـهــم آينـه  درد و دريغ شد

دست نـوازشـي كه كـشـيـدنــد تـيــغ شد

اي ناخـدای كشتي درد؛ ای خــدای درد           تـنـهــا تويي كه آمده اي پا به پاي درد

زين پيش درد و داغی اگر بود با تو بود           درد آشــنــاي داغـی و داغ آشناي درد

زان شب كه غرق خطبۀ چشم توشد علي           مــانـنــد رعــد مي شكند با صداي درد

شعر تو را چگــونــه بخوانم كه نشكنم؟           آخـر بگو كه قصه كنم از كجـاي درد؟

اي قـطـعـۀ بـهـشت، غـزل گـريۀ زمـين           با چشم خود سرود تو را های های درد

مگــذار مــردگــان شب عــافـیت شـویم           مــا را بــبــر بــه آیــنـۀ کــربلای درد

تو آبــروي داغــي و تــو آبـروي اشک           تــو ابــتـدای دردی و تو انـتـهـاي درد

یــوسف اگــر بــرای پــدر درد آفــریـد

زهرا شكست و درد پدررا به جان خرید

ای ســرپــناه عــارف و عــامی نگاه تو           آتـش گـرفـت خـیـمـۀ گــردون ز آه تو

آیا چــه بود قـسمت تو غيـر درد و درد           آیا چــه بود غــیــر محـبـت گــنــاه تـو

ساقي علی ست؛ كوثر جوشان حق تويی           ما تـشـنـه ايـم تـشـنۀ لطف نــگــاه تــو

درچشم من تمام زمین سنگ قبر توست           گــردون کــجا و مــرقــد بی بارگاه تو

در کــربلای چـنــد شـهـیـد غـمت شدیم           ســربـنــدهــای فـاطـمـه بود و سپاه تو

از خــانــۀ تو می گــذرد راه مـسـتـقـیـم           راهی نـمانده است به حق؛ غير راه تو

دنيا اگــرغــديــر تو را خـم نكرده است

روح مدینه رد  تو را گــم نکـرده است

تو کـه می تــوانی بمانی بمــان         عـزیزم تو خیلی جـوانی بمان

تو هم مثل من نیمه جانی بمان         زمین گـیر من، آسـمانی، بمان

اگـر می شـود می تـوانی بـمان

تو نیـلـوفـرانه ترین یـاس شهـر         وجـود تو کانون احساس شهر

دعا گوی هر قدر نشناس شهـر         نکش دست ازدست دستاس شهر

نـباشی، چه آبی چه نـانی بمان

چه شد با علی همسفـر ماندنت          چه شد ماجـرای سپر ماندنت

چه شد پای حرف پـدر ماندنت          پس ازغصۀ پشت در ماندنت

نــدارد عـلـی هـمـزبـانی بــمان

بـرای عـلی بی تـو بـد می شود          بدون تو غــم بی عـدد می شود

نـرو که غـرورم لـگـد می شود          و این سقف، سنگ لحد می شود

تو بـایـد غـمـم را بـدانی بـمـان

چـرا اشـک را آبـرو می کـنـی          چرا چادرت را رفـو می کنی

چرا استـخـوان در گلو می کنی         چـرا مـرگ را آرزو می کـنی

تو روحی به این زندگـانی بمان

بـازهم ای دخـترِ  پيـغـمبرِ اكــرم بـمان           مَرهَمِ دردِ علي، اي دردِ بي مَرهَم بمان

زندگيِّ رو به راهی داشتم چـشمم زدنـد           كوريِّ چشمِ همه با شانه هايِ خـم بمان

دستهايِ تو شكستَش هم پناهِ مرتضاست           تكيه گاهِ محكمِ من پيشِ من محكم بمان

این نفس هایِ شکسته قیمتِ جانِ من است           زنده ام با یک دمت پس لطف کن یک دم بمان

آب ها از آسـيــاب افــتــاد خوبت ميكنم           يارِ هجده ساله، هجده سالِ ديگر هم بمان

رفته رفته كارِ من دارد به خواهش ميكشد           التماست می كـنم پيـشم بمان پيـشم بمان

غروب بود وغمی می وزید در کوچه           و پلک فــاجعه ای می پـرید در کوچه

هوا گرفته زمین تیره آسمان ها تــار          غروب بود و شب امّا رسید در کوچه

در امتداد دو دیـوار سنگی نــزدیک           فـرشته ای پر خود می کشید در کوچه

وکودکی که پرچادری به دستش بود           کــنـار مـادر خود می دویـد در کوچه

مسیرخانه همین بود وچشم او می دید           چگــونه راه به پایان رسید در کوچه

در امتداد دو دیوار سنگی نــزدیـک            چهل نفر همه از سنگ دید در کوچه

به خشم پنجۀ خود می فـشرد نامردی           همانکه لب زغضب می گزید درکوچه

چه شد،که زد،چه به روزش رسید با سیلی؟           صدای مــادر خود می شنید در کوچه

غروب بود ودلی مثل گوشواره شکست           و کودکی شده مـویش سپید در کوچه

رنگِ پــایـیــز به دیــوارِ بهاری افــتاد           بر درِ خانه ی خورشید شــراری افتاد

فــاطــمه ظرفیت کــل ولایت را داشت           وقت افــتــادن او ایــل و تبــاری افتاد

تکیه بر در زدنش درد سرش شد به خـدا           او کنــارِ در و در نـیــز کنــاری افتاد

بعدِ یک عمر مــراعاتِ کنـیزانِ حــرم           فضه ی خادمه آخر به چه کاری افـتاد

ناله ای زد که ستون های حرم لرزیدند          به روی مسجــدیان گرد و غباری افتاد

غیرتِ معجرِ او دستِ علی را وا کـرد           همه دیدند سقیفه به چــه خــواری افتاد

تفـسـير رنجـنـامۀ كـوثـر نگـفـتـنی ست           تـشريـح حـادثـات مـكـرر نگـفـتنی ست

مبنای روضه خواندن ما بركنايه است           بــاور كـنـيد روضۀ مادر نگـفـتنی ست

وقتي كه با اشاره ای از دست می رويم           شرح تمام روضه كه ديگر نگـفتنی ست

حالا بـمـانـد آن همه غـربت نشـينی اش           دلـتـنـگـيِ فــراق پـيـمـبـر نگـفـتنی ست

آري سه ماه خون جگر خورد ودم نزد           از قصه ای كه سخت تر از هر نگـفتنی  ست

بهتر كه حرف كوچه ی دلواپسي نـشد           اصلاً حـكــايت گــل پـرپر نگـفتنی ست

با بال اشك سـمت حـرم پـر كـشيـده ايم           شوق طواف مرقدش آخر نگـفتنی ست!

جــريان گــوشــوار شكـستــه براي بعد           مـرثــيــه هاي خاكي معجر نگـفتنی ست

یــافـتم میـقـات من پـشت دَرَست           حفظ صاحب خانه از حج برترست

رَمی شیطان کردم از امـر جلیل           تــا بگـیرم کـعـبه از اصحاب فیل

بسته بودم پشت در احــرام خود           رهسپــر کردم به مسجد گام خود

ســعــی کــردم تــا نـماند فاصله           از صـفـا تــا مـروه کردم هـروَله

گفتم او شمع است و من پروانه‌‌ام           بــر نـگــردم بی‌عــلی در خـانه‌ام

حجّ من رخسار حیدر دیدن است           طوف من دور علی گردیدن است

آنــقــدر ای قـبـلــۀ بـیـت‌الـحـرام           دور تـو گشتم که شد حجّــم، تمام

ای شمع سینه سوخته‌ی انجمن عــلـی         تــقــدیر تست سوختن و ساختن، علی

ای رهبری که منزوی‌ات کرده جهل خلق         ای آشــنــای درد، غریب وطن عــلی‌

من پهلویم شکسته و تو دل شکسته‌ای         من برتو گریه می‌کنم و تو، به من علی‌

من سینه خُرد گشته و تو سینه سوخته         من با تو گفتم و تو به کس دم مزن علی

من بازویم سیه شده تو دست، روی دست         بر گو کجاست بازوی خیبرشکن علی‌

سربسته به، که بعد حـمایت ز حقّ تو         در اخــتــیار من نَبُوَد دست من عــلی‌

گفتم به شب کفن کن و شب دفن کن ولیک          از تن نــمـانده هیــچ برای کـفـن علی‌

پــرواز آســمــانی او را مَــلک نداشت         ماهی که در اطاعت خورشید شک نداشت

سنگش زدند و دست ز افشای شب نَشُست          آن نور ناب، واهمه ای از مـحک نـداشت

مهتاب زیــر سیــلـی شب بود و آفتاب          حـتـی دو دست بــاز بــرای کـمک نداشت

این بــود دسـتـمـزد رسالت؟ زمینیان!           ای خلق خیره! دست پیمبر نـمک نداشت؟

می‌پرسد ازشما که چه کردید؟ مردمان           گـلــدان یــاس باغچه ی من تـرَک نداشت

خورشید و ماه را به زمینی فـروختند           ای کاش خاک تـیــرۀ یـثرب فـدک نداشت

دست نوازشش دگراز کار مانده است           بر بـازویش مدال غـم یـار مانده است

با اینکه نا ندارد و قــامت کـمان شـده           چون کوه پشت حیدرکرار مانده است

هرشب برای غـربت و مظلومی علی           تا صبح گریه کرده و بیدار مانده است

حالش وخیم تر شده از حرص و جوشها           غـصه زیاد خورده که بیمار مانده است

زینب حریف آن همه خونریزی اش نشد          در کار این مریضه پرستار مانده است

از نحــوۀ قـدم زدنـش حــدس می زنـم           چشمان ضرب دیدۀ او تار مانده است

کـمـتــر شده تــورم پلکش ولی هنــوز          بر پـیکرش جراحت بسیار مانده است

هر ثـانــیــه تـنــفــس او کنــد می شود           بد جور در میان در انگـار مانده است

ای فـضه لا اقــل تو جــواب مــرا بده           این جای پای کیست به دیوار مانده است؟

آئـیـنــه دار اُمِّ ابــیــهــا صـبـور بــاش           زینب در این دو روزۀ دنیا صبور باش

دنـیا اسیـر درد و غـم بی مـلالی است           در این سکوت سرد تماشا صبور باش

بابا که نیست هرچه دلت خواست گریه کن           امــا کــنـار غــربت بــابـا صبور باش

این روزهای غــرق محـن با بـرادرت           یا صحبتی ز کوچه مکن یا صبور باش

حرفی نزن ز پهـلـوی زخـمی مـادرت           در این غروب عاطفه تنها صبور باش

کار من از طبیب و مـداوا گذشته است           انگـار رفـتـنـی شده زهـرا صبور باش

گــاهــی دلت بهانه‌ی مــادر که می کند           بر سر بگیــر چادر من را صبور باش

امـروز تــازه اول راهـسـت دخـــتــرم           فردا که پَر کشیدم از اینجا صبور باش

یک روز می روی به بـیـابــان کربـلا           بر تل بـیـقراری و غـمـها صبور باش

خورشید خون گرفتۀ من پیش چشم تو           بر روی نـیـزه می رود اما صبور باش

این آخرین وصیت مادر به زینب است           تا جان به پای مکتب مولا صبور باش

از کربلا به بعد علم روی دوش توست           روح حماسه! زینب کبری! صبور باش

وقتی که آسمان و زمیـن تـار می شود            دسـت سیــاه فـتـنــه پــدیــدار می شود

یــارب ببین چگــونه علــمــدار لافتی            در حـلــقـه طنــاب گـرفـتـار می شـود

درخانه ای که مجلس ترحیم مصطفی ست            کــوثـر کـتـیـبـۀ در و دیـوار می شـود

هـنـگـام ثـبـت واقــعــۀ غـربـت عـلی            خون جوهر و قلم نوک مسمار می شود

بربازویم نوشته که در کوچه شوهرم            بــا یک غــلاف تـیغ عـزادار می شود

وقتی که میدوم سوی حیدر؛نفس زدن            با سیـنـه شکـسـتـه چه دشوار می شود

زینب مـریز اشک که این تـازیـانه ها            در کـربـلا بــرای تو تـکـرار می شود

نیمه شب، اشک،‌ عزا، آه چه غوغا شده بود         مجلس خـتــم عــلــی بود که برپــا شده بود

گــریــه کن: دیــده ي خــونــبــار ولــی الله و        روضه خوان:چشم کبودی که معمّا شده بود

آنکــه در صبــر زبــانــزد شده بـود از اول         حــال بی صبــرتر از فضه و أسما شده بود

هق هق گریه و مـولای صبــوری، ای وای         راز جــانــسوز تــرین حــادثه اِفشا شده بود

بــازویی را که نــود روز ز مـــولا پـوشاند         در شب پَــر زدنـش، قــاتــل مــولا شده بود

آه تــا صـبـح دگــر دیـــده ي او بـاز نــشــد         درد پـهـلــو دگــر انــگــار مـــداوا شـده بود

دست می‌شست زجان، لحظه به لحظه مولا         گــرچه زهــرا خودش از قبل مهیّـا شده بود

بر عــلــی آن شب جانکاه چهل سال گذشت         بعد از آن قــامت خـیـبــرشکنش تا شده بود

شــایــعــه شد که عــلــی عاقبت از پـا افتاد         هر چه شد آه ، پس از رفتن زهـرا شده بود

با آنکه نفسهای پر از بـال زدن داشت         در چشم کبودش رمق بودن من داشت

گــلــدوزی پــیــراهــن او تا شب آخـر         با من که نه! با اشک وغم و ناله سخن داشت

می گفت: ببین پینه ی دستم شده بهتــر         می گفت ولی آتش صد زخم به تن داشت

میگفت: مهم نیست یکی دو سه جراحت         یا اینکه نمی گفت چه دردی به بدن داشت

از آرزوی خــوب شدن گـفـتــم و گفتم         اما مگر این زخم، سرِ خوب شدن داشت؟!

یک عمرنشستیم و دراین کوچه نوشتیم:         ای شهر! مگر یک زن غمدیده زدن داشت؟

بــانــو ســه مــاه منتظر این دقـیقــه ام            مشغول کار خانه شدی! خوش سلیقه ام

زهــرا مرا چه قـدر بــدهکار می کنی            داری برای دل خوشی ام کار می کنی؟

دراین سه ماه، آب شدم، امتحـان شدم            با هر صدای سرفۀ تو نـیمـه جان شدم

با دیــدنت، نگــاه مرا سیل غـم گرفت            بـا اولیــن تـبـسـم تو، گـریــه ام گرفت

زحمت نکش! هنوز سرت درد میکند            باید کـمک کنــم، کـمـرت درد می کند

آیینه ی پُــر از تَــرکم ، احتـیـاط کـن            فـکـری به حـال و روز بدِ کائنات کن

تا کهـنه زخـم بازوی تان تیـر می کشد            دستــاس خــانه، آه نفس گـیـر می کشد

با اینکه اهل ِ صحبت بی پـرده نیـستم             راضی به رنج دستِ ورم کرده نیستم

جارو نکش! که فاطمه جان درد می کشم            دارم شـبـیـه پـهـلـوی تان درد می کشم

گیرم که گرد گیری امروز هم گذشت            فصل بـهـارآمد و این سوز هم گذشت

آشـفـتـه خـانـۀ جـگـرم را چه می کنی            خاکی که ریخته به سرم را چه می کنی

زهرا به جای نان، غم ما را درست کن            حـلـوای خـتـم شـیرخدا را درست کن

مبهوت و مات ماندم از این مِهرمادری            دست شکـسـته جانب دستاس می بری

جانِ عـلی بگو که تو با این همه تبت            شانـه زدی چگـونه به گیسوی زینبت

از دست تــو، به آه شکــایت بـیـاورم            نـگـذاشـتـی طـبـیـب بـرایـت بـیــاورم

شُـستی تن حسین وحسن با کدام دست؟            آماده کــرده ای تو کـفـن با کـدام دست

حرف ازکفن شد وجگرت سوخت فاطمه              از تـشنـگی لبِ پـسرت سوخت فاطمه

حرف ازکفن شد وکفنت ناله زد حسین            خـونـابــه هـای پیرهنت ناله زد حسین

با رفتنت! عطربهشت ست که می بری            رویِ مرا زمین نزن این روز آخری

دراین سه ماه، آب شـدم، امتحان شدم            با هرصدای سرفۀ تو نصفه جان شدم

در اولیــن نـمـاز غــریـبــی بــدون تــو           جــز اشک من نمانده نصیبی بدون تو

دست علی پس از تو به کاری نمی رود           دیگرنه آن دلی ست شکـیـبـی بدون تو

هر لحظه خاطرات تو را می کنم مرور           جـز یـاد تو که نیست طبـیبی بدون تو

چــادر نــمــاز دخـتــر تو می کـشد مـرا           دارد عجب صـدای نـجـیـبی بدون تـو

گاهی که پیش بستر خـالی نشـسته است           بـر دختـرت کجاست مجـیبی بدون تو

کـار حـسیـن تو ز تـسـلّـی گـذشته است           دارد حـسـن نـوای عجـیـبــی بـدون تو

خیزو ببین که زندگیم سخت درهم است           به یـاد من نـمـانــده حـبـیـبـی بدون تو

تــابــوت هــم کــه آیـنــه دق شــده مـرا           حـیــدر شـده بــلا زده بـی بی بدون تو

دیوار و در به جای همه حرف می زنند           دیـگـر نـیـاز نیست خـطـیبی بـدون تو

در قـتـلـگــاه ،زنــدگـی آسـان نمی شـود           تـنهـا رواست شیب خـضیـبی بدون تو

ازعطر یاس هر سحرت مانده در حرم           تـنهـا شـمـیـم سـرخـی سـیـبی بدون تو

برای روضۀ زهـرا به ما تـوان بدهـید           به چشم گریه کنان اشک بی امان بدهید

برای سـیـنه زدن در عـزای مـادرمان           در این حســینیه ها بیشــتر زمان بدهید

میان روضه که همسایه ایم بین بهشت           کـنــار خانه ی زهرا به ما مکان بدهید

برای گریه بر آنچه که آمده ســـرمـان           به جای اشک به ما چشم خون فشان بدهید

به آه و زمزمه در روضه هــا تسلایی           به قلب غـم زدۀ صاحـب الـزمان بدهـید

اگر سوال شد آخـر چه شد به مادر مـا           فقط به دیـدۀ حـسرت سری تکـان بدهید

نمی شود که بگوییم بین کوچه چه شد           بــرای مـرثـیـه خواندن اگر زبان بدهید

به روز حشر زمان حساب نـاله زنـیم:           فـقـط به خـاطـر زهرا به ما امان بدهید

قسم به عصمت آن چادری که خاکی شد           مــزار مــادرمان را نـشـانـمان بـدهــیـد

اگــر که روزی مـا دیــدن مـدیـنه نـشد           بــرات کرب و بـلایی به دستمـان بدهید

وقتی گدای فاطمه بودن برای مـاست         احساس میکنیم که دو عــالـم گدای ماست

با گریه بهر فـاطمه آدم عــزیـز است         این گریه خانه نیست که دولت سرای ماست

اینجا به ما حسین حسین وحی میشود         پیغمبــریــم و مجلس زهــرا حرای ماست

سلمان شــدن نتیجه همسایگی اوست          زهــرا بــرای سـیــر کـمــال ولای ماست

تنهاوسیله ای که نخش هم شفاعت است          چــادر نــمــاز مــادر ارباب هــای ماست

باران به خاطر نوه ی فضه می رسد         مــا خــادمـیـم و ابر کرم در دعای ماست

فــرمــوده اند داخــل آتـش نمـیـشویم           فــردا اگــر شفاعت زهــرا بــرای ماست

چه می‌شد؟ گر مرا با غربت خود آشنا می‌کرد        چه می‌شد سفره‌اش گر، گل برای غنچه وا می‌کرد

چرا می‌کرد دور از چار طفلش بستر خود را         گل از چه خویش را از غنچه‌های خود جدا می‌کرد

اگرازگریه‌اش همسایگان را شکوه بر لب بود         دل شب‌ها نمی‌زد پـلک و آنان را دعا می‌کرد

به چشم خویشتن دیدم که بشکستند بازویش        ولی مــادر مگر دامان حـیـدر را رها می‌کرد

هم ازسینه هم از بازوش خون می‌رفت در آن روز        ولیکن می‌دویــد و بــاز بــابـا را صدا می‌کرد

نمـاز عشق نیّت کرد ما بین در و دیــوار        ولی زان پس رکوع خود میان کوچه‌ها می‌کرد

مرا همراه می برد و  به روی شانه‌ ام دستش         قــد دخـتــر، برای مـادرش کار عصا می‌کرد